تاریخچه تولید سیم و کابل

در  سال 1850 میلادی اماکن عمومی و ایستگاه های قطار و فانوس های دریایی از جریان الکتریسیته برای روشنایی استفاده می کردند. برای انتقال جریان برق باید از وسیله ای استفاده می کردند. که آن روزها فشار  جریان کم بود.

در سال ۱۸۳۰ کشتیرانان کابل را ساختند. اما از آن برای انتقال جریان برق استفاده نمی کردند تا در سال ۱۸۵۰ کابل ها استفاده شد.  دقیقا زمانی که برق اختراع شد. در آن زمان کابل ها روکش نداشتند  به خاطر همین افراد زیادی  از برق گرفتگی تلف می شدند.

در سال ۱۸۷۶ سیم و کابل هایی با روکش پلاستیکی از کائوچوی طبیعی به نام گوتاپرچا ساخته شدند. شیوه ساخت آنها به این صورت بود که این ماده را  به دور سیم پیچیده و آن را در دمای ۱۳۰-۱۴۰ درجه سانتی گراد قرار می دادند و سپس با روکشی از سرب روی آن را می پوشاندند.

اما در سال ۱۸۸۷ دانشمندان آن زمان ماده ای به نام باکلیت که ارزان تر و سبک تر از گوتاپرچا بود ساختند و آن را برای اولین سیم و کابل ۱۰ کیلو ولت سه رشته ای استفاده کردند.

دانشمند سوئیسی به نام بورل عایق کاغذی را در سال 1935 کشف کرد.  با کشف عایق کاغذی صنعت سیم و کابل پیشرفت چشمگیری را شروع کرد. در سال ۱۹۵۳ که برای اولین بار کابل خشک با عایق پلی اتیلن کراس لینک (XLPE) در کارخانه جنرال الکتریک تولید شد. توسط عایق XLPE امروزه سیم و کابل های فشار قوی فراتر از ۵۰۰ ولت هم تولید شد.

روش ساختن سیم و کابل با توجه به تبعیت از قوانین و استاندادهای یکسان در تولید، در اکثر کارخانه های تولید کننده  دنیا یکسان می باشد.آنچه که باعث تفاوت اساسی این محصولات می شود متفاوت بودن یکاهای اندازه گیری در هر کشور می باشد. در مورد ساخت سیم و کابل قوانین تولیدی به دو دسته کشورهای اروپایی و آمریکا تقسیم شده است. در ایران نیز در سال ۱۲۸۲ هجری شمسی فردی به نام محمد حسین امین الضرب که سیم و کابل را وارد ایران کرد. ایشان به پدر برق ایران هم معروف شد.

اوایل کار و برای استفاده از انرژی برق در شهرها توسط سیم های روکش دار و نصب آنها به سقف از برق استفاده شد. اما به مرور زمان و با گسترش کاربردهای این انرژی و جمع آوری کابل های هوایی در شهرهایی مثل تهران و اصفهان نیاز به واردات سیم و کابل های برق فشار متوسط و قوی از کشورهای مختلف بود.

نیاز روزافزون به این تجهیزات باعث شد تا سرمایه گذاران به جای واردات این محصول به دنبال دانش ساخت آن باشند که در این زمینه بسیار هم موفق شدند .

کلمه سیم در زبان فارسی اصیل به معنای نقره است که به راحتی به شکل مفتول و سیم نازک در می آمد. همچنین آقای امین الضرب اولین بار سیم را از کارخانه ای فرانسوی به نام CEEM به ایران وارد کرد.
در زبان فرانسوی به معنای ” س دوزم” میباشد، اما در ایران آن را سیم گفتند. پس از مدتی این کلمه جایگاه ویژه ای در نام گذاری رساناهای برقی پیدا کرد.

به این ترتیب اولین کارخانه های تولید کننده سیم یعنی کارخانه فروزنده، دیاموند ( هادی برق)، الکتریکی خراسان و سیمکو کار خود را با ساختن سیم آغاز سپس کارخانه های ایر کابل (کابل ساوه) و آلومتک (وابسته به وزارت نیرو) رساناهای مختلفی در این زمینه  ساخته شد. در سال های اخیر هم کارخانه های کابل البرز، کابل ایران، کابل تک، سیمکو و سیمکات و صدها کارخانه فعال دیگر در این زمینه به تولید کابل های افشان، تک رشته، چند رشته، مفتولی با هادی های مختلفی مشغول هستند.

    ضمن گرامی داشت حضور شما کاربر گرامی، با احترام دعوت می شود از وبسایت الکتروساعی دیدن فرمایید.